Inwentaryzacja żądłówek

Populacje owadów zapylających, niezwykle ważny element ekosystemu, są obecnie bardzo zagrożone i ginące na całym świecie. O ich występowaniu w Biebrzańskim Parku Narodowym do niedawna wiedzieliśmy stosunkowo niewiele i dlatego postanowiliśmy to zmienić. W 2024 roku zakończyliśmy czteroletnie badania fauny żądłówek zapylających (przede wszystkim: pszczół, grzebaczowatych, osowatych i złotolitkowatych). W tym roku prowadziliśmy je w obrębie grądzików, czyli wyniesień mineralnych zlokalizowanych pośród rozległych obszarów bagiennych. Badania prowadzone były przez dr Jacka Wendzonkę ze Zbiorów Przyrodniczych Wydziału Biologii Uniwersytetu A. Mickiewicza w Poznaniu. W tym roku stwierdzono na grądzikach 192 gatunki żądłówek, w tym 13 objętych ochroną częściową. Gatunkiem nowym dla Parku jest bardzo rzadki w Polsce trzmiel wielkooki Bombus confusus. Badania potwierdziły kluczowe dla zapylaczy znaczenie otwartych, niezarośniętych roślinnością drzewiastą grądzików. Ok. 80% wykazanych gatunków obligatoryjnie wymaga do rozrodu miejsc słonecznych, piaszczystych, z odsłoniętą glebą. Największym zagrożeniem dla tych siedlisk jest ich zarastanie drzewami i krzewami, a tym samym zmiana warunków świetlnych, termicznych i pokrycie gleby. Badania w 2024 r. zostały sfinansowane z darowizny przekazanej Biebrzańskiemu Parkowi Narodowemu przez Fundację PGE.

Autorzy: Piotr Marczakiewicz, Agnieszka Henel